El paraíso

Als je Harry Potter gelezen/gezien hebt, zal je je ongetwijfeld de collectebus herinneren. Ik hoef echter geen tovenaar op Zweinstein te zijn om zo'n bumpy ride mee te maken. In Nicaragua noemen ze dit de chickenbus. De chauffeurs besturen de gepensioneerde Amerikaanse schoolbussen als gekken. Ze toeteren alsof hun leven er van afhangt, de deur blijft constant geopend, mensen stappen in en uit terwijl de bus nog rijdt en er zit permanent iemand bovenop om backpacks, fietsen en bedden op de bus te smijten.
Gelukkig is Jezus hier, zelfs in de bus, altijd dichtbij. Je weet maar nooit hoe de drie verschillende tekeningen van zijn gezicht bijdragen aan de veiligheid van de rit. Señor bendige este bus y sus pasajeros, de heer zegent deze bus en zijn passagiers, dat is altijd een geruststellende gedachte toch?
Deze bus heeft mij en Isabel, een Duits meisje met wie ik al een tijdje optrek, afgelopen zaterdag naar Masaya vervoerd. Dit is een stad met een grote markt die je het gevoel geeft alsof je in een enorme wereldwinkel bent beland. Maar, niet dat ik iedereen jaloers wil maken hoor, het wordt nog beter: een andere overvolle bus, waarin ik nog minder ruimte had dan een sardientje in een blikje, heeft ons zaterdagavond naar het paradijs op aarde gebracht. Bij Laguna de Apoyo bestaat het leven uit zwemmen, chillen, kajakken, zonnen en heerlijk eten (ik heb niks tegen het eten van gallo pinto elke avond, maar aardappelen in plaats van rijst met bonen was toch wel een erg welkome afwisseling.) Helaas ben ik ondanks factor 50+ sunblock kinderzonnenbrand toch nog verbrand, maar voor de rest was het pure perfectie.
Vandaag begint het 'gewone leven' weer, mijn laatste week Spaanse les. Disfruta en Holanda y hasta pronto!