Onlogische inefficientie

Dit is alweer mijn laatste week vrijwilligerswerk in Granada. Het prachtige Granada, dat mijn veilige thuisbasis is geworden. Centro Jesus Amigo, het vrijwilligersproject waar ik in korte tijd mijn hart aan heb verloren. Helaas kan ik momenteel niet zo veel betekenen op het project, omdat er iets mis is met een spier in mijn been (ik kon in het Spaans niet precies begrijpen wat), door het spelen van een potje voetbal met de jongens. De dokter heeft me pijnstillers en een creme voorgeschreven, dus dat ga ik dan maar braaf innemen en opsmeren.
Meer en meer begin ik te beseffen dat het einde van mijn reis naar Nicaragua steeds dichterbij komt. Het zullen vooral de kleine dingen zijn die ik ga missen: 5 bananen kopen voor 5 Córdoba (15 eurocent), thuiskomen in mijn fijne huisje hier, de geur van het wasmiddel, je geen zorgen hoeven te maken over wat je aandoet omdat het toch warm is en natuurlijk de dankbare glimlachen van de jongens in het project en de blije highfives van Cenia als we een kleine vooruitgang hebben geboekt bij het leren lezen.
Toch is het project absoluut niet perfect. Ze hebben systemen waar ik het vaak totaal niet mee eens ben. Zo is schoonmaken belangrijker dan educatie. Als de jongens uit zichzelf gaan sporten is dat niet goed, want dat levert niks op voor het project. Als we achterlopen op schema (dagelijks), slaan we een belangrijke taak als persoonlijke ontwikkeling over om het terrein nog wat beter aan te harken.
Nicaragua bestaat sowieso naar mijn mening voor een groot deel uit onlogischheid. De systemen zijn zo inefficiënt dat mijn technisch bedrijfskunde studerende broer hier ongetwijfeld helemaal gek zou worden. Een voorbeeld: als je een ijsje wilt halen, vertel je persoon 1 wat je wilt. Ze schrijft het op een blaadje en deze neem je mee naar persoon 2. Daar betaal je, ze schrijft in een notebook over wat je koopt en je krijgt een stempel op je blaadje. Deze neem je weer mee terug naar persoon 1 en dan begint ze met het maken van je ijsje.
Naast het werken doordeweeks zitten we in de weekenden ook niet stil. Vorig weekend zijn we voor een feestweekend in Granada gebleven en hebben we eindelijk de Isletas bezocht, 365 eilandjes in het meer, een activiteit die de meeste toeristen op de dag van aankomst doen. Tijdens deze boottocht heb ik ook aapjes gevoerd! Afgelopen weekend zijn we naar San Juan Del Sur geweest, een toeristisch stadje aan de grote oceaan. Maar wat in een droomreis begon, eindigde in een nachtmerrie. Het plan was om een nacht door te brengen in een cabine op Playa Madera. We kwamen vlak voor zonsondergang aan en hoorden dat er de volgende dag een belangrijke surfwedstrijd werd gehouden. Perfectie dus, tot de avond begon in te vallen en het hele strand volstroomde met de meest verschrikkelijke wezens die ik ooit heb gezien, oranjepotige zwarte krabben met drie witgele ogen. Naar de cabine gaan was geen optie, want daar krabbelden ze in bosjes voor onze deur rond. Vandaar dat ik een slapeloze nacht op een houten ondergrond heb gehad waar het hopelijk krabvrij was. De volgende dag zat de sfeer er niet echt goed in, we waren moe en moesten 5 uur reizen in overvolle, stikhete bussen. Maar dat is wat ze achteraf avontuur noemen.
En hoe is het in Nederland? Ik heb hier met alle Nederlanders een koninginnedagfeest gehad, maar 4 en 5 mei zijn helemaal langs me heen gegaan. Ik ga nu weer genieten van mijn laatste week in Granada en daarna van een reis naar Little Corn Island en León, met als laatste stap New York. Ik hou jullie op de hoogte!